BASES DO XX CERTAME LITERARIO VEDRUNA

1º Poderán participar alumnado de 1º, 2º e 3º ESO 2º O tema non se fará público ata o mesmo día en que se celebre o Certame. 3º Os traballos han de ser orixinais e inéditos, escritos en Lingua Castelá ou en Lingua Galega, en prosa (que poderá adoptar forma de carta, relato curto, conto, ...) ou en verso. 4º Presentaranse manuscritos, con letra perfectamente lexible, en follas de tamaño folio e por unha soa cara. 5º Os traballos realizaranse na propia aula, en folios selados, o día 2 de febreiro, de 9:30 a 11:30 h. 6º Asinaranse cun pseudónimo e irán grampados a un sobre pechado no que figuren os datos do concursante. 7º Valorarase a beleza de forma e a riqueza de contido. 8º O xurado estará composto por profesores do Departamento de Lengua / Lingua e membros da Asociación de Nais e Pais do Colexio (ANPA). 9º A decisión do xurado será dada a coñecer o día 11 de febreiro. 10º O premio poderá ser declarado deserto no caso de que o xurado así o estime, e a decisión será inapelable. 11º Pre

Deberías conocer...CARLOS BOUSOÑO, EL MAESTRO


 La etapa escolar es una etapa bastante decisiva en la vida de las personas donde los profesores tienen mucha más influencia de lo que puedan imaginar. Todos hemos tenido algún profesor al que llamamos maestro y recordamos con cariño o admiración, porque nos ha marcado positivamente.
La poeta y directora del instituto Cervantes, Luisa Castro, escribe sobre su maestro Carlos Bousoño, para él un profesor brillante e imprevisible, un ejemplo a seguir que ha despertado en ella su vocación profesional. Así lo describe:



Inolvidables clases
Llegaba a clase como un miura joven, levantando el aire. Era entonces, cuando tuve la suerte de tenerlo como profesor, un emérito de la Complutense, o estaba a punto de serlo. A veces, sin embargo, se anticipaba mucho, y estaba ya embebido en sus papeles y sus pensamientos cuando entrábamos, como si hubiera dormido en el aula aquella noche. Bousoño era brillante e imprevisible, ninguno de sus días era igual a otro, y miraba a los alumnos a los ojos uno por uno, los distinguía. Ir a sus clases era una fiesta porque, primero, sabías que para él también lo era, y segundo, jamás de los jamases te ibas a encontrar allí con el profesor envarado o represor que te recriminaba si llegabas tarde. Al contrario, te recibía con cariño, como al hijo pródigo.


Y encima era el que sabía demasiado. Sabía demasiado y en demasía (de la vida, del arte y de sus contemporáneos) y estaba allí para compartirlo. El aula era una reunión de compinches. Sus clases eran confidenciales. Un día vino con las fotos de Vicente Aleixandre de niño, y con sus cartas. “¿Lo veis?” nos decía, “¿no os dais cuenta que ese niño ya tenía en los ojos el brillo de la poesía?”. La foto del niño Aleixandre, con sus ojos cristalinos y un poco embozados como los de Rimbaud, pasaba de una mano a otra por la clase, mientras Bousoño, como una madre, esperaba nuestros comentarios. “Y la caligrafía, ¿no os dais cuenta? También su letra es ya la de un poeta.”
Más allá de las relaciones personales, lo que Bousoño amaba era la poesía. Ese era su lugar, su nación. Él era de un sitio, la Asturias occidental, en el que según sus teorías nacían con frecuencia personas muy inteligentes. Y se reía. Él sin duda lo era. Su propio ser irradiaba amor en clase.
Y terror: era ese momento en que posaba sus ojos en ti y te distinguía. Y te lanzaba la más personal de sus preguntas. No te interrogaba por lo que sabías de Aleixandre o Dámaso. Te preguntaba por ti, por tu vida.
Lo hacía con todos. Con todos y cada uno. No hablaba a un público, no se dirigía a un colectivo. Era un poeta. En las clases de Bousoño nos examinábamos de nosotros mismos.
 

Luisa Castro es poeta y directora del Instituto Cervantes de Nápoles

FUENTE:
http://cultura.elpais.com/cultura/2015/10/25/actualidad/1445773843_355936.html